Aanloopleren
In de afgelopen maanden heeft zich als een virus een arsenaal aan nieuwe terminologie in onze taal verspreid: anderhalven, e-peritieven, hoestschaamte, toogviroloog, … . Tot nu toe heeft geen enkel COVID-19-woord mijn taalgevoelige snaar geraakt. Bovendien vind ik sommige termen ronduit verwarrend.
Neem nu het woord ‘aanloopleren’, als vertaling voor het – liefst blended – preteachen. Deze term roept bij mij – als sterk getalenteerd doordenker – een resem vragen op. Is niet elke vorm van leren een soort van aanloopleren? Is er een waarneembare grens tussen het aanloopleren en het zogenaamde échte leren? Zo ja, is er een bepaalde maatstaf, tijdslimiet of leeftijdsgrens waaraan dit wordt afgemeten? Vragen die me, als bijna 50-jarige, toch een zekere benauwdheid geven.
Ik verlos mezelf uit deze kortstondige existentiële crisis bij het lezen van Issue #96 van The Red Hand Files. Een forum waarop de wereldburger zijn/haar issue voorlegt aan Nick Cave. Queestes die hij beantwoordt zoals alleen hij dit kan. Geduldig. Zorgvuldig. Talig. Gedurfd. Liefdevol. Inspirerend. Troostend.
Onderwerp van Issue #96 is een zin uit een song van de Australische singer-songwriter:
‘I slid my little songs out from under you.’
Deze zin pent Cave ergens neer in 2014. Vijf jaar en vele verwoede pogingen later vindt hij in 2019 een song waarin de volzin mag landen: Night Raid. En toch leeft bij de schrijver niet de overtuiging dat de regel in dit lied z’n eindbestemming heeft gekregen.
Het verder experimenteren met deze zin lijkt een voorzienigheid te krijgen die Cave niet kan en ook niet wil vatten. Hij heeft vrede met die onwetendheid. En tegelijk is er een standvastige intuïtie dat de befaamde zin een meer ultiem bestaan wacht dan als laatste regel van strofe één in Night Raid. Misschien komt de zinsnede wel op zijn grafzerk, zo mijmert hij. Maar ook dat staat nog niet vast. Het definitieve reisdoel van de zin laat hij wondermooi open.
En ondertussen is Nick Cave aan het aanloopleren.