Ze had een bijzondere vraag over de begrafenis van haar papa, sms’te ze mij. Nog voor ik de precieze inhoud van haar vraag kende, wist ik mijn antwoord al. Noem het een intuïtieve radar die ik ondertussen diep vertrouw. Een telefoontje later antwoordde ik bevestigend op de vraag om haar bij te staan tijdens het voorlezen van de tekst die ze schreef voor haar overleden papa.

Soms zijn er van die dagen waarop de grillige puzzelstukjes van het leven als een voorbestemd geheel in elkaar passen. Zo’n dag waarop je kennelijk op die plaats, op dat moment, met die persoon hoort te zijn. Niet omdat je weet waarom. Maar omdat toeval niet bestaat. Alsof een grotere kracht dan jijzelf daartoe beslist. Noem het: je lot. Of milder: serendipiteit.

Deze week rondde ik een mindfulnesstraining af voor patiënten van de afdeling oncologie in AZ Sint-Lucas te Gent. 'Best wel zwaar toch, al dat lijden'... vulden de mensen voor mij in. #Gotcha, zo snel loert een interpretatie om de hoek. Want neen, het was niet zwaar. Wel intens. Het is immers 'kak' om dat hele proces van chemo, bestraling, herceptine, eventuele borstamputaties, enz... te doorlopen. Voor een eerste keer, een tweede keer, of tot altijd. En voor een aantal onder hen - naast de kanker - ook leven met het verlies van een kind of van vele andere dierbaren. Ja, soms #Liferealysucks.

In deze mooie TED Talk brengt Steven Hayes (medegrondlegger van de ACT - Acceptance and Commitment Therapy) een warm pleidooi voor zelfcompassie als kern van psychologische flexibiliteit. De moeite waarde om er eens voor te gaan zitten.

Onze jongste dochter koos voor haar sweet sixteen een trui met daarop als opschrift: "C'est simple, je suis compliquée". Het niet verbergen dat je complex in elkaar steekt, het getuigt van enige zelfkennis en moed om daar als jonge meid onomwonden mee uit te pakken. Misschien hebben wij als  volwassenen wel iets te leren van die autonome en mondige generatie Z waartoe onze jongste behoort. Want zitten we niet allemaal complex in elkaar? Is het niet beter om daar gewoon een erkentelijk statement van te maken in plaats van onszelf daarin te beoordelen?

In de voorbije zomermaand volgde ik een compassietraining (of heartfulness) in het heerlijke Frandeux. En zoals het zo vaak gaat bij trainingen die ik zelf volg, zat ik daar de eerste dag vooral als trainer met allerlei stemmetjes in mijn hoofd: het jagende stemmetje dat wou bijleren, het kritische stemmetje dat dingen anders zou aanpakken, het gevarenstemmetje dat niet durfde te delen, het zorgende stemmetje dat er wou zijn voor anderen, het verlangende stemmetje dat naar meer stilte en minder drukte snakte... . Vanaf dag twee daalde ik van mijn hoofd naar mijn lijf en ervaarde ik langzaamaan pas echt wat (zelf)compassie is... .