Inspireren is mijn motor. Het liefst met eigen schrijfsels. Evengoed met een podcast, een film, een lied, een gedicht of andere kunst die prikkelt. Dingen die ontroeren, verwonderen, bezielen, verklaren, troosten, ... en waarvan ik jou deelgenoot wil maken.
Alweer een prachtige column van Guinvere Claeys in De Standaard leert me, en misschien ook jou, hoe belangrijk het is om met overgave in het leven te staan. Niet alleen in de dromen die je wilt realiseren. Ook in de ervaringen van het moment zelf. De plezante én de moeilijke ervaringen. Ook diegene die je liever niet wilt ervaren.
Op een stille zondag kwam dit gedicht zomaar naar me toegewaaid. Als muze om alle tijd te nemen.
Binnenkort worden er in onze tuin een aantal gigantisch grote bomen omgehakt. Althans dat is het plan. Niet in het minst omdat bij hevige storm hun torenhoge nabijheid voor mijn zenhuisje en voor het tuinhuis van de buren (in die volgorde van belangrijkheid :-)) een berekend risico vormt. Los daarvan vooral om mijn behoefte aan klaarte in/op te vullen.
Deze tekst las ik op maandag 2 januari 2017 in De Standaard. Naar de woorden van de auteur, Guinevere Claeys, zelf : 'Het verhaal klopte veel te mooi, zodat het om herhaling vroeg.'
In alle goede voornemens die we voor het nieuwe jaar hebben, dreigen we onszelf misschien reeds voorbij te lopen nog voor we van start gaan. Begin daarom dichtbij, zoals in het mooie gedicht van David Whyte wordt verwoord. Het is mijn oprechte wens voor jou (en mij :-)).
Eind juni liep een mindfulnesstraining teneinde die ik had gegeven aan mensen herstellende van borstkanker. Deze training - in het kader van een wetenschappelijk onderzoek - leerde me veel over de broosheid van het leven, over met mateloze mildheid leren kijken naar onze beperkingen, over hoe we in staat zijn om ondanks harde klappen in het leven rechtop te komen/blijven, over verbondenheid, over hulpvaardigheid, over diepgewortelde emoties, ... . En hoe binnen dit alles mindfulness als een ongelofelijk waardevol instrument kan worden ingezet. Als cadeau hadden de deelnemers een boek voor mij gekocht : Kairos van Joke J. Hermsen. Dit boek, over de god van het geschikte moment, nodigt uit tot verstilling en verdieping.
Vaak laat mindfulness zich lezen in poëzie. Er al dan niet met een bewuste zinnestreel ingebracht door de dichter zelf of er door de lezer in ontdekt tijdens zijn zoektocht naar. Mijn ervaring leert dat die ontdekking zich meestal openbaart in poëzie zonder veel woorden. Zoals bijvoorbeeld in de poëzie van Bart Moeyaert.