Dag op dag een jaar geleden kwam en vertrok dierbaar leven. Een spirituele dag. Te koesteren, mijn verdere leven lang.

Mentaal of psychisch lijden is vaak onzichtbaar en moeilijk onder woorden te brengen. Nochtans - zo pleit psychiater, psychotherapeut en auteur Dirk De Wachter - "kunnen we maar goed bestaan als we de ingewikkeldheid van onze gevoelens kunnen verwoorden."

Afgelopen Kerstdag is mijn mama 80 jaar geworden. Een bijzonder moment en dat is op een bijzondere manier gevierd. Onder andere met een gedicht van mij.

Zo'n 14 jaar geleden begon ik met mijn eerste knipplakdagboek. Een verzameling kleefsels van entreetickets, visitekaartjes van restaurants, hotels, musea of andere bezochte plaatsen, artikels, brieven, foto's of prentkaarten, overlijdensberichten of bidprentjes, ... . Kortom, een veelzijdig assortiment van kleine koesteringen die groot(s) in hun groei worden bij elk moment van aandacht.

Over struikelen en weer opstaan. In 't kort, in 't lang, in 't klein of in 't groot. Maar altijd van voorbijgaande aard.

Het ervaren van mindfulness als iets bijna onzegbaars toch proberen verwoorden.
En dit doen in een taal die uitnodigt tot eenvoud.
 

Een haiku is in zijn specifieke dichtvorm een toonvoorbeeld van mindfulness. Het is de sublieme uiting van het tijdloze NU moment, samengebald in drie regels en 17 lettergrepen. De woorden, zo begrensd. Het gewaarzijn, zo grenzeloos.