Hoe mooi kan het leven zijn
In het begin van dit nieuwe jaar kocht ik (voor) mezelf een klein kleurig gebloemd agendaatje. Bewust zo mini gekozen opdat mijn werkplanning, allerlei to do lijstjes of afspraken er geen plek in zouden krijgen. Net groot genoeg om dagelijks bescheiden te oefenen in het leren kijken naar hoe aanzienlijk mooi het leven kan zijn.
Oefenen in bescheidenheid omdat de minieme dagelijkse pennenruimte me in alle eenvoud uitnodigt om in 'ontblote' taal direct naar de kern van de zaak te gaan. Oefenen in aanzienlijkheid omdat ik mezelf dagelijks een reflecterende opdracht heb gegeven om de drie lijntjes die ik per dag tot mijn beschikking heb zo waardevol als mogelijk in te vullen.
Op het eerste lijntje noteer ik sinds 1 januari 's ochtends de waarde die ik die dag actief in mijn denken en doen meeneem. Tot nu toe staan er waarden in als 'familie, vriendschap, vertragen, verminderen, buitenlucht'. Welke waarden mijn jaar nog zullen kleuren, laat ik in de onbevangen onwetendheid. Het zal afhangen van mijn buikgevoel van dat ene ochtendmoment waarop ik mijn agendaatje bij de hand neem. Mezelf in alle intuïtiviteit laten verrassen. En die instinctieve waarde meedragen in gesprekken, keuzes, sessies mindfulness, activiteiten van alle dag... .
Sinds 2016 uit de startblokken is geschoten, noteer ik op het tweede regeltje een van mijn positieve belevenissen van die dag. Zo staan er al ervaringen in als 'een familietekenfilmzetelmoment, de eerste keer een zeepmassage, een fijne start met een bijzondere groep, veilig aankomen na een lastige autorit'. In de 10 dagen dat ik nu met deze oefening bezig ben, merk ik soms mijn twijfel op om te kiezen welke positieve gebeurtenis het geluk heeft om in dit dagboekje neergepend te worden. En met die twijfel komt soms ook een vederlicht gevoel van tekortkoming aan die positieve gebeurtenissen die het dagboekje niet hebben gehaald. Maar bovenal komt er een blij gevoel. Of hoe in dat ene regeltje zoveel zinvolle oefeningen in mindfulness liggen :-).
Het derde lijntje bewaar ik voor één woord. Een woord dat niet direct een samenvatting is van die dag, ook niet noodzakelijk een woord dat op die dag veel is gebruikt, eerder een woord dat 's avonds - alweer intuïtief - mijn beleving van de afgelopen dag het best benadert. Zo staan er intussen woorden in als 'zwijgen, trots, voldaan, ontroering, LOL'. Ook in dit onderdeeltje van mijn reflectieoefening wil ik me laten verwonderen door mijn gevoel van dat ene avondlijke tijdstip.
Mijn dagboekengagement hier openbaar maken, zal me helpen om het ook daadwerkelijk het hele jaar lang getrouw te blijven doen. Althans dat hoop ik. Omdat ik nu reeds voel dat het gaat om meer dan zomaar te leven naar de waarden die ik belangrijk vind. Omdat ik dankbaar ervaar hoeveel mooier het leven kan zijn als ik de tijd neem om stil te staan bij de schoonheid ervan.
Ik kreeg deze week van een van mijn deelnemers de tip om eens te luisteren naar het lied 'Mooi' van Marco Borsato. De zanger vat in dit prachtige lied samen wat ik een jaar lang zal trachten te doen:
Hoe mooi kan het leven zijn
het is maar hoe je kijkt, het is maar wat je droomt
hoe mooi is jouw werkelijkheid, jij bent net zo rijk
zo rijk als je je voelt.