Iemand bijstaan
Ze had een bijzondere vraag over de begrafenis van haar papa, sms’te ze mij. Nog voor ik de precieze inhoud van haar vraag kende, wist ik mijn antwoord al. Noem het een intuïtieve radar die ik ondertussen diep vertrouw. Een telefoontje later antwoordde ik bevestigend op de vraag om haar bij te staan tijdens het voorlezen van de tekst die ze schreef voor haar overleden papa.
Enkele dagen nadien stond ik naast haar, terwijl zij de twee bladzijden lange brief aan haar papa voorlas. Af en toe kraakte haar stem. Weliswaar zonder dat het te veel angst inboezemde om niet te kunnen verder lezen. Niet bij haar. Niet bij mij. Het was een breekbaarheid die er volmondig mocht zijn.
Toch had ik haar in die kwetsbaarheid graag willen omarmen. In deze apocalyptische tijden hield ik mijn menselijk instinct noodgedwongen in. Het onwezenlijke van het wezenlijke gemis kon niet lijfelijk worden geruggensteund.
Mijn troost bevond zich op anderhalve meter. Met mondmasker. Zonder aanraking. Het enige fysieke contact was dit van mijn hand op het spreekgestoelte, naast haar tekst. Nooit eerder ervaarde ik deze bevreemdende en tegelijk pure belichaming van ‘iemand bijstaan’.
Misschien zal mijn aanwezigheid er voor een klein percentage hebben toe bijgedragen dat de vrouw naast mij uitsteeg boven de angst dat ze haar tekst niet zou kunnen uitlezen. Een ander ondefinieerbaar percentage lag in de wens vanuit mijn hart: ‘heb geen angst, het komt goed.’ Binnen zenboeddhistische context betekent deze wens of gift niet dat er geen angst mag zijn. Wel dat er de bereidheid is om verder te gaan mét de angst.
En dat is wat mijn vriendin deed. De bereidheid om te beginnen lezen en om verder te lezen. Woord voor woord. Ondanks de angst. En om zo te beleven dat er een kracht zat die verder reikte dan ze zelf voor mogelijk hield. Verder dan mijn anderhalve meter nabijheid.