Momentkijken
Afgelopen maand keerde ik op mijn tocht van mindfulness terug naar het allerleerste moment. Naar mijn allereerste leraar, Edel Maex. Naar mijn allerprilste begin. Met in mijn geest en hart een 'Momentkijker'.
"Kom zitten. En kijk.
Kijk naar wat er is.
In dit moment.
Met milde open aandacht.
Telkens opnieuw."
Uitnodigingen, zo puur in hun eenvoud.
Verspreid op het domein waar de retraite plaatsvond, Cadzandië, staan beeltenissen van de 'Verrekijker'. Naar het 'Weltanschauungsmodell' van Ottmar Hörl.
In stilte kuierend voorbij die Verrekijkers daagde het mij dat ze ook in andere gedaantes en op andere domeinen steeds meer verschijnen in onze wereld. Verrekijkers. Starend naar visie, terwijl de ruis op de realiteit wordt gemist. Strevend naar almaar meer, terwijl er almaar minder zorg is. Aannemend dat zichtbaar de norm is, terwijl onzichtbare kwetsbaarheden buiten het nauwe gezichtsveld vallen. Staande vanuit een bepaalde kijkpositie, terwijl fracties van percepties werkelijke belevingen invullen.
Tijdens de afgelopen stiltedagen daagde het mij - eens te meer - dat ik 15 jaar geleden begonnen ben met een vaardigheid die steeds fundamenteel belangrijker wordt. Voor mezelf. Voor anderen. Voor elkaar. En voor de maalstromende wereld waarin we leven.
Dus laten we met z'n allen
meer momentkijken.
Want als we verrekijken,
missen we veel.
En vooral datgene
wat vlak onder onze neus
aan het gebeuren is.