Ode aan het leven
Deze week rondde ik een mindfulnesstraining af voor patiënten van de afdeling oncologie in AZ Sint-Lucas te Gent. 'Best wel zwaar toch, al dat lijden'... vulden de mensen voor mij in. #Gotcha, zo snel loert een interpretatie om de hoek. Want neen, het was niet zwaar. Wel intens. Het is immers 'kak' om dat hele proces van chemo, bestraling, herceptine, eventuele borstamputaties, enz... te doorlopen. Voor een eerste keer, een tweede keer, of tot altijd. En voor een aantal onder hen - naast de kanker - ook leven met het verlies van een kind of van vele andere dierbaren. Ja, soms #Liferealysucks.
En ja, #Fact, er werd gehuild, gebleit, oerverdriet geuit. Ook door mij. En toch werd er o zo veel gelachen, gezorgd, gedeeld ... en op het einde - ja, dit raad je eveneens goed - ook geknuffeld. Herkenbaar lijden smeedt tenslotte banden, zet harten open en doet bloeien.
En terwijl ik onder woorden probeer te brengen wat ik zelf meeneem uit dit bijzonder traject, denk ik aan een gedicht(fragment) van Herman de Coninck:
"Zoals woorden. De dingen gebeuren.
Zonder woorden zouden ze ook gebeuren.
Maar dan zonder woorden."
En toch wil ik een paar dingen vereeuwigen op dit wereldwijde web. Om te beginnen spring ik even op de barricade om de #Gap die er bestaat tussen enerzijds de kennis over kanker en anderzijds de onhandige manier waarop mensen zich gedragen tegenover kankerpatiënten te verkleinen. KISS: Keep It Simple and Strong. Met andere woorden, doe gewoon. Staar hen niet halfslachtig aan maar kijk hen ten volle aan. Fluister niets achter hun rug maar spreek recht naar hun hart. Oordeel niet over hun proces maar laat hun verhaal er zijn, zonder meer. Geef niet je eigen lijden maar ontvang met compassie hun lijden. As simple as that.
Daarnaast deel ik graag de rake boodschap van een jonge vrouw - die #Btw niet meer zal genezen maar toch zo wonderschoon aan het groeien is - dat het leven één grote grap is. Tenminste, het leven zoals velen onder ons dit #Commonsense leiden. Hoe wij ons murwen in een keurslijf van 'moetens'. Hoe wij onze eigen grens overschrijden door te willen voldoen aan de grens van anderen. Hoe wij onszelf in een pleaser modus plaatsen omdat we denken dat aandacht iets is om te verdienen. En hoe wij dingen doen die we - als we heel eerlijk zijn met onszelf - in essentie niet willen doen. Daarom: heb jezelf en het leven lief, houd van eenvoud, leef in het huidige moment en maak je dromen waar! As simple as that.
En dat 'leven' het meervoud is van 'lef', toont deze groep. Dapper een strip tekenen om kinderen met moeilijke emoties te leren omgaan. Zich verdiepen in het geven van bierdegustaties omdat bier je passie is. Vele kilometers lopen en fietsen omdat geen enkele afstand je te groot is. Genieten van de kleine dingen, niet omdat je daartoe - #Enziedatjegeniethé!!! - wordt gedwongen maar omdat jij het jezelf hebt aangeleerd met mindfulness. Interieurs smaakvol willen inrichten omdat je zelf zo'n prachtig smaakvolle poppemie bent. De reis van je leven maken en de job van je hart vinden. Eindelijk leren niets doen na gedwongen pensioen, en dat niets doen leren appreciëren. Pirouetten draaien alsof het niets is, niet vanuit een olympisch gedachtengoed maar vanuit dochterliefde. Samen met anderen #AllezChantez uit volle borst zingen en zo het slingeren in je bestaan vieren. Als man een vrouwelijke borst in een drievoudig kunstwerk laten maken als reminder aan mindfulness en aan elkeen uit de groep én als eerbetoon aan iedereen die opnieuw leert te houden van een nieuwe borst na kanker.
Tien mensen, tien dromen. Als ode aan het leven. Als ode aan hen, dit prachtige Vivre.