Inspireren is mijn motor. Het liefst met eigen schrijfsels. Evengoed met een podcast, een film, een lied, een gedicht of andere kunst die prikkelt. Dingen die ontroeren, verwonderen, bezielen, verklaren, troosten, ... en waarvan ik  jou deelgenoot wil maken.

30 augustus 2020
Actualiteit

Voorbij de maskers

Op de tafel van oma en opa liggen twee rechthoekige enveloppen. Op de ene enveloppe heeft opa in zijn mooiste grafietdrukletters ‘mombakkes’ geschreven. In opa’s kleinood voor deze barre tijden weerklinken zijn Antwerpse roots. Op de andere enveloppe staat ‘tottevodde’ neergepotlood. Uit oma’s trendy bescherming voor buitenshuis blijkt dat ze uit een andere provincie komt dan haar levenskompaan.

Sinds half maart vertoeven ze voor 80 % van de vertraagde tijd in hun eigen veilige groene zone.  Daar waar non-verbale expressie zich zonder ‘mom’ of ‘vodde’ voluit mag laten zien. Niet onbelangrijk, als je weet dat vertrouwen tussen mensen voor 55 % berust op gezichtsuitdrukking, voor 38 % op tonaliteit en slechts voor 7 % op woorden. Althans dat blijkt uit een onderzoek van Prof. Mehrabian over non-verbale communicatie.

En toch! Als je al 63 jaar lang lief en leed deelt, lees je de lichaamstaal van de ander ook mét gezichtsmasker.  Bijvoorbeeld wanneer ze eenmaal per dag hun beschermde haven verlaten en zich wagen in de buitenwereld waar een van de vijanden niet zichtbaar is. Het blijft een bevreemdende situatie, zeker voor oorlogskinderen.
Dan stappen ze met bedekte neuzen in dezelfde richting naar hun lang leven. Het water, de boten. Eens aan de kade hoeven ze elkaar niet naar de onzichtbare monden te praten. Ze geven hun ogen de kost, verder dan hun verstopte neuzen lang zijn. En ondanks het ontbreken van fundamentele mimiek, voelen ze elkaar naadloos aan, voorbij de vermomming. 

In een wereld waar gebubbeld en gedistanced wordt, is dit een van de grote uitdagingen: verbinding vinden voorbij de maskers.  Heldere communicatie voeren zonder het risico van ruis door (mis)interpretatie. Omdat zoveel van de boodschap die we willen meegeven, nu niet kan worden gezien. En we op die manier niet kunnen checken of de gesproken woorden ook effectief aansluiten bij de taal van het gelaat.

Maar misschien is dit een uitdaging die al ouder is dan coronamaskers jong zijn? Wellicht ouder dan oma en opa.

 

(Bron foto: De Standaard)