Loslaten
Tijdens de herfst laat de natuur los om voeding te geven aan nieuw leven. Dit proces van loslaten - waarna het natuurschoon in rust gaat opdat er zich iets nieuws kan ontwikkelen - is niet alleen een constante in de seizoenswisseling. Ook in het leven an sich nodigt de veranderlijkheid van gebeurtenissen, ontmoetingen, werk, leeftijd, ... ons uit tot die immer weerkerende levensqueeste van loslaten, stil staan om daarna nieuw te beginnen.
Zo reden we een goede maand geleden met een volgestouwde auto richting Berlijn om er onze oudste dochter voor vijf maanden los te laten op Erasmus - en andere avonturen (of avonduren :-)). Opdat een nieuw hoofdstuk in haar leven kan beginnen. Sindsdien oefen ik vaak in voelen van dit nieuwe seizoen - ook voor mij - in mijn lichaam. Zo fluistert mijn maag mij af en toe gemis toe. Of zit mijn adem gespannen hoog in de longen, zich verzettend tegen lossen. Maar evenzeer voel ik mijn rug rechten van trots. Gloeit mijn hart van verbondenheid. Loin du corps, près du coeur. Naast mijn lichaam spreekt ook mijn denkende brein net dat ietsje meer. Ach, voeler én denker die ik ben. Zo mengen zich in mijn gemiddelde dagelijkse portie van 40000 gedachten (die we allemaal hebben) nu meer bedenksels van het type 'belemmerend'. Zijnde enigszins irreëel. Denkwerk dat - als je niet op je qui vive bent - kan uitgroeien tot 'Hulk-proportie-gewijze-overtuigingen', à la doemdenken en wat-als-scenario's. Met andere woorden, fictie. Van zodra ik ontwaak uit die minder alerte momenten grijp ik naar tools die ik als coach zelf verspreid :-). Onder meer - met dank aan Byron Katie - mijn gedachten gaan uitdagen: Is dit waar?, Hoe weet je zeker dat dit 100 % waar is? Welk gevoel geeft die gedachte jou?, Welke gedachte zou je een ander gevoel geven?, En vooral, wie zou je zijn zonder die gedachte? A lot of 'Work' dus om belemmeringen om te buigen naar een meer helpende denkwijze. Zoals bijvoorbeeld, en dat is nog waar ook: onze dochter heeft ginder de 'time of her life', groeit, bloeit, leert, struikelt eens, staat daarna weer recht op, et alors! Bovendien vlieg je 'cheap and in no time' naar Berlijn :-).
En net zo veelzijdig kleurig het najaar loslaat, net zo bont gemengd en tegelijk universeel dienen zich in ons bestaan tal van diverse transformaties aan. Een daarvan is loslaten van een job, een vriendschap, een liefde, een woonplaats, ... welke voor jou een levensdoel lijkt, maar waarvan je voelt dat de weg ernaar toe jou intrinsiek niet gelukkig maakt. Ga je dan door of stop je en 'neem je jouw verlies'?
Een actueel thema voor mij op dit moment, en eentje waar een artikel me deze week wat soelaas in bracht. Lees even mee, misschien helpt het ook jou in een soortgelijk proces. "Soms is het gemakkelijker om vast te houden aan iets wat je kent (zelfs al word je er ongelukkig van) dan om een sprong in het onbekende te wagen. ... Onze cultuur ziet volharding als goed en heldhaftig, opgeven als een karakterfout. We leven in een wereld van 'yes, we can', 'de aanhouder wint' en we vertellen elkaar voortdurend de verhalen van overwinnaars. Als je maar goed genoeg je best doet, kun je echt àlles aan. En hoe groter je verlangen en dus hoe meer je hebt geïnvesteerd, ... hoe groter de drempel om je verlies te nemen en te stoppen. Door stil te vallen de tijd krijgen om andere mogelijkheden te onderzoeken en toe te laten. ... De vraag tussen doorzetten en opgeven gaat dus ook over hoe je je leven leeft. Zoals de Britse dichter John Milton in een van zijn sonnetten schrijft op het moment dat hij blind aan het worden is: het gaat om 'how his light is spent' - hoe hij het licht in zijn ogen dat hij nog over heeft besteedt. ... Bij levenskeuzes en kruispuntbeslissingen is er niet zoiets als 'goed' of 'slecht', maar om wat je vindt en voelt dat als levenspad het beste bij je past op dat moment. Van alle mogelijke levens die je leidt, van alle mensen die je zou kùnnen worden, moet je een deel afscheid nemen. Zo verlies je op elk kruispunt een ik - omdat het er gewoon niet in zat, hoe verdrietig dat ook is... Weloverwogen opgeven en je verlies nemen is geen impulsieve beslissing en heeft niets te maken met een gebrek aan doorzettingsvermogen. Het vraagt net wijsheid, moed en eerlijkheid om doelen die onbereikbaar zijn of waar je niet gelukkig van wordt, los te laten. Om daarna liefdevol stil te staan bij het verlies. Hier niet zomaar overheen stappen maar de tijd nemen om het zonder oordeel te erkennen. En van daaruit verder gaan met een nieuw innerlijk kompas: opnieuw kiezen wat je doelen zijn, wie je bent en wie je wilt worden. Als het op die manier lukt, kost het moeite maar is stoppen geen falen. Wel integendeel, bewust je verlies nemen is een levenskunst."
Bauke lieten we - tijdelijk - achter in Berlijn, wetende dat zij daar ruimte maakt om in beweging te komen en haar levenspad uit te stippelen. Ondertussen vindt iedereen zijn nieuwe plek hier thuis. Op mijn andere golf van loslaten prevel ik in mezelf aanmoedigend zachtjes de mantra 'neem je verlies, neem je verlies', ... . En dit zoals de natuur dat doet: geduldig mijn tijd nemend, om het oude los te laten en het nieuwe te verwelkomen. Blad voor blad, stap voor stap, adem voor adem.