Omzien in verwondering
Afgelopen week las ik in een artikel van De Standaard hoe je op zoek kan gaan naar het woord van je geboortejaar. Zulke dingen intrigeren me altijd en het duurde niet lang of ik surfte naar www.onzetaal.nl. Naast een schunnig woord dat in mijn geboortejaar kennelijk ook het daglicht vond, was ik ogenblikkelijk geboeid door de uitdrukking 'omzien in verwondering'. Een zegswijze die naar de gelijkaardig genoemde autobiografie van historica Annie Romein-Verschoor dat jaar het woordenboek indook.
Omzien in verwondering... Even of voor langere tijd verwonderlijk achterom zien, terugblikken. Misschien naar een ankermoment in een leven, een jaar, een seizoen. Misschien naar iemand wiens liefde of vriendschap je ontving. Misschien naar iets dat je met trots of dankbaarheid overwon. Misschien naar iets dat je vreugde of geluk schonk. Bijzondere momenten omwille van het wonderlijk geraakt worden door iets of door iemand.
Omzien in verwondering... In deze mooie zegswijze lees ik nog iets anders, namelijk dat het gaat om zien met verwondering. Elke dag de tijd nemen om scherp naar de dingen te kijken. Als we ons van hot naar her begeven in onze 'druk-druk-drukwereld', staren we dan doelloos voor ons uit of merken we ook hoe bijvoorbeeld het zonlicht doorheen het wolkendek schijnt? Voelen we dan compassie voor de oude man die schuifelend de straat oversteekt? Hebben we in die 'ik-ren-dus-ik-ben-modus' ook plezier in de guitigheid van het kleine meisje dat fluitend en fietsend haar toekomst tegemoet rijdt? Ervaren we dan ontroering als de arm van een jongeman in een rolstoel liefdevol wordt aangeraakt door een passant? ... De lat van het leven ligt zo hoog waardoor we zo vaak in beslag worden genomen door onze eigen gedachten en beslommeringen. Waardoor we even vaak de wonderen missen die overal te zien zijn... .
In 'Three Days to See' schrijft Helen Keller (een Amerikaanse schrijfster die toen ze 19 maanden oud was ten gevolge van een ziekte doof en blind werd) : "Ik die blind ben kan één tip geven aan diegenen die kunnen zien - één aansporing aan degenen die volledig gebruik willen maken van de gave van het zicht : gebruik je ogen alsof je morgen met blindheid wordt geslagen... Hoor de muziek van de stemmen, het lied van een vogel, de machtige melodie van een orkest alsof je morgen met doofheid geslagen wordt. Raak ieder voorwerp aan dat je wilt aanraken alsof je morgen je tastzin het zou laten afweten. Ruik het parfum van bloemen, proef met smaak iedere hap, alsof je morgen nooit meer zou kunnen ruiken en proeven. Gebruik ieder zintuig ten volle ; wees blij met alle facetten van plezier en schoonheid die de wereld aan jou openbaart."
Omzien in verwondering... Hoe meer we onszelf trainen om in het hier en nu te zien met verwondering, hoe meer er overblijft in herinnering om te kunnen omzien in verwondering. Zodat het - naar de Amerikaanse schrijfster Jodi Lynn Picout - "niet de jaren in je leven zijn die tellen, maar het leven in die jaren." Of zoals een andere Amerikaanse dichteres Emily Dickinson schrijft : "Voor eeuwig is samengesteld uit ogenblikken."
Ik had me geen beter woord of uitdrukking van mijn geboortejaar durven dromen :-).